حس کودکانه

چیزی در درونم قل قل کرده ، لابد ، که این همه امروز و این سری جدید کلاسهایم ، بچه ها دوست دارند خودشان را بهم بچسبانند . گولم می زنند ، مقعنه ام را در بیاورم و رنگ موهایم را ببینند . گولم می زنند که گوشم را نزدیک گوششان کنم و وقتی قد م ، اندازه آنها شد ، بوسه می زنند به لپم . یکی از آنها که اصلا حرف نمی زند و حتی در تلفن بازی امروز ، اول نمی شنید یا خودش را به نشنیدن می زد و دفعه دوم و سوم کلمه را برای خودش عوض می کرد و بالاخره بعد از چند دور تازه یاد گرفته بود که درست بشنود و گوشش را تیز کند و کلمه را درست به بغل دستی اش می گفت ، درست امروز جلسه چهارم این کلاس کمی زبانش باز شده بود و به قول بچه ها خجالتش را کنار گذاشته بود ، وقتی آمد کنارم که سازه اش- آدم فضایی- را نشانم بدهد ، آرام گفت دوستت دارم . و مانده بودم چه بگویم .هفته قبل هم یکی از پسرها چند بار آمد کنارم و بوسم کرد که هری دلم ریخت و دلم خواست دوستش بدارم .شاید چیزی در وجودم در حال تبلور است و من بی خبرم اما بچه ها آن را زودتر از من حس کرده اند .
برای همین هیچگاه بچه ام را مهد کودک نخواهم فرستاد . بچه ها دلشان آغوش گرم مادرشان را می خواهد نه مربی لگویشان را .